بعد از فیلم بسیار خوب «دادگاه شیکاگو هفت» آرون سورکین با ساختن «خانواده‌ی ریکاردو بودن» به وضوح یک گام به عقب برداشته. فیلم درباره‌ی یک سیتکام محبوب دهه‌ی پنجاه آمریکا و رابطه‌ی دو هنرپیشه‌ی اصلی این مجموعه یعنی لوسیل بال و دزی آرناز با بازی نیکول کیدمن و خاویر باردم است. مشکل بزرگ این فیلم که در واقع به نوعی زندگی‌نگاره‌ی این دو بازیگر از لحظه‌ی آشنایی تا ماجراهای‌شان در این سیتکام است، افتادن ریتم فیلم در نیمه‌ی دوم و کم‌بودن ملات قصه‌ی آن است.
فیلم البته لحظات درخشانی دارد و بازی‌های دو بازیگر اصلی آن قابل اعتناست.
امتیاز من به فیلم: ۶ از ۱۰

یک فیلم شاهکار درجه یک ببین چقدر خوبه منتقد سخت گیر رکس رید هم خوشش اومده بود . ملات قصه ما هم اینجا بیوگرافی است که به شکل درستی استفاده شده